wróć do: o rasie 

Teoretycznie owczarek niemiecki jest psem odpornym, niestraszne są mu chłody i deszcze, chociaż w praktyce, jak to w życiu, różnie z tym bywa.

Dlatego uważam, że każdy odpowiedzialny właściciel czworonoga, nie tylko owczarka, powinien nieco orientować się w psich chorobach i schorzeniach. Nie znaczy to, iż bym zalecał leczenia psa na własną rękę - może to być bardzo szkodliwe dla naszego pupila - , ale wiem z doświadczenia, że lekarz weterynarii to też człowiek i może się pomylić; a poza tym my widzimy psa przez 24h na dobę, zaś lekarz jedynie podczas wizyt, a to czasem bywa za mało.

Jakie mogą być objawy choroby?
• podwyższona temperatura (normalna temperatura, mierzona w odbycie, wynosi ok.38,5 stopni)
• osowiałość i smutek
• wymioty
• biegunka albo zaparcie
• ropny wyciek z oczu, nosa
• drżenie lub drgawki
• zmatowiała sierść
• twardy, bolesny brzuch
• utrata apetytu
• przyspieszony i płytki oddech
• niedowład kończyn

TABELA SZCZEPIEŃ

Według dr nauk wet. Rolfa Spangenberga

Oprócz szczepień, których powinno się bezwzględnie przestrzegać, należy regularnie odrobaczać swojego psiaka. Normalnie zabieg ten polegający głównie na podaniu psu tabletek przeprowadza się 2 razy w roku; w przypadku, gdy w domu jest małe dziecko, które, jak wiadomo, wszędzie wkłada swoje łapki, liczbę odrobaczań można nieco zwiększyć, ale tylko po uprzedniej konsultacji z weterynarzem.

                                                                                                                       DYSPLAZJIA

Dysplazja – wielu właścicieli zna doskonale to słowo, ale nie do końca rozumie, na czym ten problem polega. Kupując szczeniaka, często próbujemy zagłębić się w temat, aby mieć pewność, że szczenię będzie zdrowe. Jednak by zrozumieć pojęcie dysplazji, warto zaznajomić się nieco z anatomią stawów u psów oraz dokładniej poznać to, na czym dysplazja polega i czy da się w 100% jej zapobiec?Dysplazja to, najogólniej mówiąc, rozluźnienie struktur stawowych. Nazwą tą określa się szereg nieprawidłowości występujących w obrębie stawu. Problem dysplazji u psów najczęściej dotyczy stawów biodrowych i łokciowych. W przypadku dysplazji stawu biodrowego zauważalna jest najczęściej nieprawidłowa budowa panewki stawowej (jej spłycenie), w związku z czym głowa kości udowej nie jest prawidłowo utrzymywana. W konsekwencji dochodzi do jej nadwichnięcia. Określa się ją wtedy jako „luźną”. Tak nieprawidłowo wyglądający i jednocześnie nieprawidłowo funkcjonujący staw powoduje tarcie między kośćmi podczas poruszania się czworonoga. W ten sposób powstaje stan zapalny, a w jego efekcie pojawiają się zmiany wytwórcze (osteofity). Taki zmęczony staw wpływa na całą mechanikę ruchu, powodując, że kończyna staje się sztywna, a pies ogranicza jej używanie. Mniejsza aktywność fizyczna psa sprzyja przybieraniu na wadze, co dodatkowo pogarsza sytuację.JAKIE CZYNNIKI WPŁYWAJĄ NA POJAWIENIE SIĘ DYSPLAZJI STAWÓW?
Dysplazja to choroba polietiologiczna, czyli powodowana przez wiele czynników. Przede wszystkim skłonność do niej to cecha genetyczna, uwarunkowana wieloma genami. Innymi słowy – dziedziczenie tej cechy nie jest proste. Tak więc fakt, iż rodzice nie są obarczeni tym problemem, nie oznacza, że szczeniak nie będzie cierpiał na dysplazję (choroba może być przekazywana przez zdrowe osobniki, które są nosicielami genów dysplazji). Nie rozpoznano dotychczas konkretnych genów odpowiedzialnych za rozwój tej choroby, ale uważa się, że ta informacja genetyczna jest zapisana nie w jednym, ale w wielu genach. Jest to bardzo ważne, w szczególności gdy decydujemy się na psa rasy obciążonej tą wadą. Należy być świadomym ryzyka i warto sprawdzić pod tym kątem drzewo genealogiczne zwierzęcia. Jednak mimo wykluczenia tego problemu w historii przodków czworonoga nie można być pewnym, że szczenię będzie zdrowe. Jak już wspomniałam, choroba ta jest wieloprzyczynowa – wpływ na jej rozwój mają także czynniki środowiskowe. Nadmierne tempo wzrostu, nieprawidłowe żywienie, w tym niewłaściwa suplementacja wapnia w okresie wzrostu, niewłaściwa waga oraz niewłaściwy rodzaj wykonywanych ćwiczeń mogą zwiększyć prawdopodobieństwo rozwoju dysplazji u psów, które mają do niej genetyczne predyspozycje. Najczęstsze objawy dysplazji stawów biodrowych:Zmniejszenie codziennej aktywności
Zmniejszony zakres ruchów – np. pies przestaje chodzić po schodach
Powolne siadanie i wstawanie
Kołysanie zadem podczas chodu
Bieganie „jak królik”
Utrata masy mięśniowej tylnych kończyn (ud)
Sztywność kończyn
Kulawizna kończyn miednicznych
W JAKI SPOSÓB ZDIAGNOZOWAĆ DYSPLAZJĘ STAWÓW U PSA?
Dysplazję diagnozuje się na podstawie badania ortopedycznego oraz badań obrazowych. Tylko i wyłącznie na podstawie radiogramu jesteśmy w stanie wykluczyć bądź potwierdzić dysplazję konkretnego stawu oraz określić stopień jej zaawansowania. Zdjęcie RTG wykonuje się w odpowiednich pozycjach. Ocenia się w niej obrys i strukturę kości oraz głębokość pokrycia głowy kości udowej przez panewkę. Badanie rentgenowskie zawsze wykonuje się w pełnej sedacji pacjenta (w znieczuleniu ogólnym), gdyż pies bez znieczulenia nie pozwoli się ułożyć w wymagany sposób do zdjęć. Wówczas podczas wykonywania manewrów na stole RTG staje się nerwowy, spięty, a całe badanie najczęściej jest dla niego traumą. Dodatkowo samo zdjęcie jest niediagnostycznie – co oznacza, że można na jego podstawie postawić diagnozy. Dlatego też wszystkie światowe organizacje radiologiczne i ortopedyczne dopuszczają do oceny bioder tylko zdjęcia w pełnej sedacji pacjenta. Znieczulenie jest krótkotrwałe i jeżeli zwierzę jest zdrowe, ma aktualne wyniki badań krwi, to nie należy się go obawiać. W celu oceny stawu biodrowego wykonuje się zazwyczaj jedną projekcję RTG w odpowiednim ustawieniu (najczęściej z wyciągniętymi i odpowiednio zrotowanym do przyśrodka kończynami). W tym celu układa się zwierzę w specjalną rynienkę bądź właściciel trzyma pieska podczas wykonywania zdjęć RTG. Na potrzeby oceny stawów łokciowych wykonuje się minimum 3 projekcje zdjęć na jeden staw łokciowy. Aktualna wiedza medyczna podaje jednak, że najlepszym badaniem w celu wykluczenia dysplazji stawów łokciowych jest badanie tomograficzne (CT)
Ocena zdjęcia wystawiana jest indywidualnie przez lekarza weterynarii, dlatego też warto w tym celu udać się do doświadczonego specjalisty – ortopedy lub radiologa. Lekarz ocenia nie tylko wygląd danego stawu, ale wykonuje też odpowiednie pomiary, w zależności od stosowanej metody.Zalecane metody badania różnią się w zależności od kraju, w którym badamy psa. Światowe organizacje zajmujące się problemami ortopedycznymi psów nie mają jednej, wspólnej metody badania. Nie ma zatem takiej idealnej, która pozwala w 100% wykluczyć problem dysplazji i co za tym idzie – późniejszy problem zwyrodnienia stawów. Dlatego też wielu lekarzy ortopedów wykonuje kilka zdjęć, korzystając z kilku metod, aby jak najlepiej ocenić stawy psa. Bardzo istotne jest także badanie ortopedyczne pacjenta, w sedacji z oceną objawu Ortolaniego.W praktyce hodowlanej psów wystawowych ocena stawów jest szczególnie istotna. Jest to niezbędne dla dopuszczenia do rozrodu suk hodowanych i reproduktorów  niektórych ras. Tutaj lekarz wystawiający ocenę, czyli tak zwany wpis do rodowodu, musi mieć specjalny certyfikat i zezwolenie. W Polsce obowiązek badania stawów w kierunku dysplazji ma tylko określona liczba ras i dotyczy on jedynie stawów biodrowych. Badanie to według wytycznych należy przeprowadzić tuż po ukończeniu 15. miesiąca życia psa. Stosowane są następujące oceny: A, B, C, D i E, które pojawiają się w rodowodzie. U większości ras w Polsce, oprócz wyniku A, dopuszcza się także wynik B i C. Zgodnie z wytycznymi ZKWP w przypadku ras, u których dopuszczany jest wynik C, drugi osobnik z pary musi mieć wynik A lub B.Ocena A – oznacza, że pies jest wolny od dysplazji (nie ma jej)

Ocena B – oznacza, że pies ma prawie normalny staw (zmiany są niewielkie)